Radijsjes, ze zijn in alles snel. Na een week staat het loof al boven. Binnen zes weken eet je al je eerste radijsjes. Ze zijn dus ook ideaal om lege plekjes in je moestuin op te vullen. En ze zijn nog eens super makkelijk in je moestuin. Fijn voor wie net begint met een eetbare tuin, toch?
Kort & krachtig
- eenjarig
- zonnige plek
- zaaien van maart tot augustus (hoe vroeger, hoe beter)
- oogsten van april tot september
Radijsjes zaaien
Radijsjes kan je niet voorzaaien. Net als wortelen en (rode) bietjes kunnen ze niet tegen verplanten. Je zaait ze meteen op hun plekje in de buitenlucht, ongeveer een halve centimeter diep. Bedek ze met een heel dun laagje aarde. En geef ze vaak genoeg water.
De zaadjes houden niet van droog en warm. Wel van koele temperaturen. Daarom zaai je ze beter in het voorjaar, liefst op een iets frissere dag of bij valavond. Veel tuiniers gebruiken ze als een soort thermometer in het voorjaar: komen de radijsjes op, dan is het tijd om ook andere dingen te gaan zaaien.
Je hoeft trouwens niet enkel de klassieke rode radijs te zaaien. Kies een radijs uit de vele verschillende vormen, kleuren en maten. Vaak kan je een pakje met mengeling kopen, met daarin gele, witte, roze en natuurlijk rode radijzen.
Soorten
- Annabel: rode zomerradijs
- National 3: half rood, half wit
- Ijskegel: langwerpig en wit
- Amethyst: rond en roze
- Reuzenradijs: tot 8 cm groot
Oogsten en bewaren van radijsjes
Radijsjes kiemen binnen de twee weken. Daarna hoef je trouwens niet lang meer te wachten: je radijsjes zijn tussen 6 à 8 weken oogstklaar. Ze zijn dan ongeveer 2 centimeter groot. Verwijder meteen de blaadjes, zo blijft het knolletje knapperig.
Je kan trouwens ook de blaadjes van radijs eten. Het geheim? Wacht niet te lang. Als ze wat ouder zijn, worden ze lichtjes behaard en smaken ze…nou…iets minder lekker in je salade.
Vaak zijn ze uit eigen tuin veel pittiger en knapperiger dan die in de winkel. Tenminste als je niet te lang wacht met ze te oogsten. Mijn eerste radijsjes bleven nietsvermoedend drie maanden lang zitten, tot ze helemaal niet meer eetbaar waren…gelukkig hield ik ze in het tweede jaar veel beter in het oog!
